Deer
Het deert me. Het doet me wat. Het leed. Het beest in de mens. Het dier. Deer in het Twents. Hert in het Engels. Mien hert. Mijn hart. Deer. Want wat weet, wat deert.
Een cabaretvoorstelling over alles wat me dierbaar is, mien deerne. Mijn kind. Over alles op twee of vier pootjes. Uit een ei of met een bril. Het deer. Het menselijk bestaan. Het deert me. Ik trek het me aan. En hoe het goed komt.
Baartman is al een poosje bezig; in 2004 won ze tijdens het cabaretfestival Cameretten de persoonlijkheidsprijs. “Als ik terugblik zie ik dat ik in elk programma de hang naar een kleinere wereld bezing. Ik sta haaks op de Zuidas. Folkloristische thema’s boeien me. Het geluid van de Midwinterhoorn doet me tranen. Wandelen door Bulgarije en dan loeihard zingen in de bergen. Een leven in kruissteken. Alsof vrede en liefde verscholen ligt in het breien van een mutsje voor een kindje in Pakistan. Meestal raak ik de wol kwijt. Of app ik mezelf te pletter. Dat is de realiteit. Daarin vind ik de grap. Dat dingen niet lukken. Zonder zelfspot is het leven te ernstig.”
Over haar vorige soloprogramma Snak schreef: de Theaterkrant: ‘Haar Twentse roots, maar vooral haar blik op deze wereld zijn al die jaren haar “unique sellingpoints” geweest […] wonderschone liedjes.’
